Arresten van het Arbeidshof van Luik
De kwestie van de toelaatbaarheid, als bewijs van de dringende reden, van berichten op de sociale media werd – zeer recent – meermaals voorgelegd aan het Arbeidshof van Luik.
In de twee voornoemde arresten ging het om gesprekken via Messenger waarvan de werkgever geen deel uitmaakte. In beide gevallen werden de berichten die tot staving van de dringende reden ingeroepen werden aanvaard als bewijs van de feiten.
U vindt meer informatie over deze arresten in onze fiche over de dringende reden.
Arbeidsrechtbank van Brussel, 16 september 2004
In deze zaak ging het om een nachtwaker die van zijn werkgever een gsm voor professionele doeleinden had gekregen, die hij enkel mocht gebruiken voor de behoeften van de dienst en voor de veiligheid van de vestiging. Op een bepaald moment stelde een collega van die werknemer die diezelfde gsm overdag gebruikte vast dat twee dagelijkse berichten in de vorm van pornografische beelden op dat toestel werden verstuurd. De werkgever besliste vervolgens om de mobiele operator de nodige verduidelijking te vragen om de data en tijdstippen te kunnen vaststellen waarop de betwiste oproepen waren gebeurd, zodat hij zich kon vergewissen van de identiteit van de verzender. Vervolgens ondervroeg de werkgever de werknemer om uitleg van hem te vragen over de vastgestelde feiten. Na dit gesprek ontsloeg de werkgever de werknemer om dringende reden.
De rechtbank erkende de dringende reden niet, maar aanvaardde het ontslag en was van mening dat het niet willekeurig was. In zijn betoog baseerde de rechtbank zich meer bepaald op de artikelen 16 en 17 van de wet betreffende de arbeidsovereenkomsten, die volgens de rechtbank het recht van eenieder op privacy matigen. De rechtbank was dus van mening dat de werkgever het recht had om de mobiele operator bepaalde details te vragen over de telefoonoproepen die zijn werknemers met een beroepsmatige gsm uitvoerden.
Arbeidshof van Luik, 25 oktober 2001
In dit arrest erkent het Arbeidshof dat de werkgever het recht heeft om de oproepoverzichten van zijn telefoniste te gebruiken om het bestaan van een fout aan te tonen en het ontslag van die receptioniste te rechtvaardigen. Het Hof is echter van mening dat de omstandigheden van de zaak (vele gesprekken naar Zwitserland tijdens de werkuren, waarbij de werkneemster echter had voorgesteld om haar werkgever voor de telefoonkosten te vergoeden) geen dringende reden uitmaken.
Arbeidshof van Gent, 22 oktober 2001
In dit arrest erkende het Arbeidshof dat de werkgever het recht heeft om het bewijs van het privégebruik van een professionele gsm aan te leveren door telefoonfacturen en de naam van de bestemmelingen voor te leggen. In zijn uitspraak was het Hof van mening dat een werknemer die een professionele gsm gebruikt, moet weten dat bepaalde gegevens via de facturatie aan zijn werkgever zullen worden doorgegeven.
De rechtspraak is dus over het algemeen van mening dat de werkgever gebruik mag maken van een gedetailleerd overzicht van de oproepen die de werknemer heeft gedaan met een telefoontoestel dat hem voor beroepsmatig gebruik ter beschikking werd gesteld om het bewijs te leveren dat het telefoontoestel voor ander dan beroepsmatig gebruik werd aangewend[1].
Zoals we hebben gezien, wordt dit standpunt echter onder vuur genomen door de rechtsleer[2].
[1] In dezelfde richting: arrest van het Arbeidshof van Gent van 12 mei 2014.
[2] O. RIJCKAERT, N. LAMBERT, Le respect de la vie privée dans la relation de travail, Kluwer, 2012; S. GILSON, F. LAMBINET, K. ROSIER, Le droit au respect de la vie privée du travailleur, Anthémis, 2012.