Principe
Kan de werkgever geen ontvangstbewijs voorleggen, dan dient de eindgebruiker (de opdrachtgever) zelf via elektronische weg via de portaalsite van de sociale zekerheid sectie Limosa, vóór het begin van de tewerkstelling, de identiteitsgegevens van deze werknemers aan de RSZ te melden via een aangifte "afwezigheid van formulier L 1". Na deze melding ontvangt hij dan een ontvangstbewijs.
De melding moet de volgende gegevens bevatten:
- Identificatiegegevens van de eindgebruiker (de opdrachtgever) (ondernemingsnummer of identificatienummer bij de sociale zekerheid)
- Identificatiegegevens van de gedetacheerde werknemers (rijksregisternummer of identificatienummer van de Kruispuntbank, indien mogelijk)
- Identificatiegegevens van de werkgever van de gedetacheerde werknemers (ondernemingsnummer of identificatienummer bij de sociale zekerheid, indien mogelijk)
De eindgebruiker die deze verplichting niet naleeft, kan zware sancties oplopen.
Indien de eindgebruiker (de opdrachtgever) een natuurlijke persoon is en de tewerkstelling van de gedetacheerde werknemers voor strikte privédoeleinden plaatsvindt, is er geen melding nodig.
Opgelet: de melding door de eindgebruiker (de opdrachtgever) stelt de werkgever van de gedetacheerde werknemer niet vrij van zijn meldingsplicht.
Het oordeel van het Europees Hof van Justitie
Het Hof kreeg de vraag voorgelegd of deze verplichting voor de eindgebruiker geen belemmering vormt voor het vrij verkeer van diensten.
Het Hof heeft geoordeeld dat er geen sprake is van belemmering indien deze verplichting:
- Beantwoordt aan een dwingende reden van algemeen belang, zoals de bescherming van werknemers of de strijd tegen sociale fraude
- Geschikt is om de verwezenlijking van het nagestreefde doel te waarborgen en
- Niet verder gaat dan ter verwezenlijking van dat doel noodzakelijk is (Arrest van 3 december 2014 in de zaak nr. C 315/13, Edgard Jan De Clercq ea / Thermotec NV)
Rekening houdend met dit arrest heeft de verwijzende rechter geoordeeld dat hoewel deze verplichting een belemmering vormt voor het vrij verkeer van diensten [1], deze 'belemmering' gerechtvaardigd is omwille van de doeleinden ervan, met name de strijd tegen de oneerlijke concurrentie, de strijd tegen de sociale fraude en de bescherming van gedetacheerde werknemers.
De verplichting tot aangifte is bovendien noodzakelijk [2] en geschikt om deze doeleinden te verwezenlijken. De rechtbank stelt tenslotte dat de verplichting die op de eindgebruiker ligt niet disproportioneel is. En dat omdat er maar weinig gegevens worden gevraagd (Vonnis van 26 juni 2015 van de correctionele rechtbank van Antwerpen (afdeling Mechelen)).
[1] Deze verplichting ontmoedigt ondernemingen immers om een beroep te doen op buitenlandse dienstverleners die aan de Limosa-verplichting onderworpen zijn.
[2] Zonder de aangifte door de eindgebruiker zou er immers geen effectieve controle mogelijk zijn.