Een ontslag om dringende reden gaat immers onmiddellijk in, dus zonder dat de werknemer een opzeg zou moeten presteren. De werkgever zal ook geen opzegvergoeding verschuldigd zijn. Een dergelijk ontslag verhindert bovendien de toekenning van:
- De eventuele vergoeding bij sluiting of collectief ontslag
- De betaling van de feestdagen die binnen de 30 dagen na het ontslag vallen
- De betaling van een uitwinningsvergoeding
- De betaling van een beschermingsvergoeding
en dat zelfs indien aan alle voorwaarden hiervoor voldaan is.
Ten slotte, toch niet onbelangrijk, wordt de werknemer uitgesloten van het recht op werkloosheidsuitkeringen tijdens een periode die kan variëren van 4 tot 52 weken. De Directeur van het werkloosheidsbureau bepaalt in ieder geval afzonderlijk de daadwerkelijke uitsluitingsduur.
Merken we nog even op dat het Hof van Cassatie in een arrest van 6 juni 2016 geoordeeld heeft dat het niet aan de rechter toekomt om te oordelen over de proportionaliteit tussen de opgelegde sanctie (het ontslag om dringende reden) en de begane fout. Als er sprake is van een zware fout die de professionele samenwerking onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt, mag de rechter niet besluiten dat de zware sanctie van een ontslag om dringende reden (dus zonder opzeg of vergoeding) niet in verhouding staat tot de begane fout. De rechter heeft immers enkel de bevoegdheid om te beoordelen of de begane fout zwaar genoeg is om een dringende reden uit te maken.